. . .

انصاف نبود بدون یادآوری این تاریخ برای مدتی از بیان دور بشم.

امروز 3مرداد تولد دنیل ردکلیف بازیگر سری هری پاتر...31 سالگیش مبارک!

برای طرفداراش و برای کل پاترهدا تا ابد همون دانش آموز مدرسه هاگوارتز باقی میمونه.حتی اگه 31 سالش شده باشه.

وقتی اولین قسمت از کتاب هری پاتر چاپ شد،من به دنیا نیومده بودم،وقتی آخرین قسمت از سری فیلم هاش اکران شد من 11 سالم بود.طبیعتا باید سال اولی مدرسه هاگوارتز میشدم.ولی خب...جغدی که واسه من قرار بود نامه رو بیاره به خاطر مسافت زیاد بین راه تلف شد.پس من در عالم بی خبری از همه این داستانا تو همون سن اولین کتابش رو،که دوستم از کتابخونه امانت گرفته بود،خوندم.بدون اینکه از نویسنده یا میزان شهرت کتابش خبر داشته باشم.

فکر کنم سر این موضوع اولین بار با ویدا حرف زدم.این شد که با هم صمیمی شدیم و پاترهد شدیم.(و بعد سایر پله های ترقی رو همزمان با هم طی کشیدیم خخخ)

مثلا یهو یادت بیاد و با خودت بگی:اوه!منم یک ماه دیگه 21 سالم میشه و یکسال جوونتر میشم.در صورتی که بازیگر مورد علاقه ام از جوونی وارد بزرگسالی شده و این یکم سیم پیچی های مغز رو مختل میکنه.تهش ممکنه یه «چه زود گذشت» یا همچین چیزی بگم و برگردم سراغ کارم ولی خب من یادم نمیره.من تو همون نوجوونی با جدیت رمانتیک گونه ای اهمیت خلق اثر رو درک کردم و نوشتن رو شروع کردم و تا همین الان هم حفظ کردم.

خلق یک دنیای جدید کار آسونی نیست،ولی دلم میخواد بتونم یه دنیای شگفت انگیز دیگه،بین صدها دنیایی که تا الان خلق شده،برای نوجوونا و جوونا بسازم.همش با خودم میگم:دنیا به اندازه کافی پر از منطق و فلسفه و هزاران هزار قانون دیگه هست.نمیشه یه جایی باشه که موقع خستگی بهش پناه ببریم؟جایی که روزمرگی و تنش های یک زندگی معمولی توش نباشه؟جایی که همش از واقعیت حرف نزده باشن؟

بی هوا یاد این جمله افتادم «اگر هنر نبود حقیقت همه ما را میکشت» فکر کنم از نیچه.منظورم اینه دقیقا.یک جایی توی زندگی آدم بالاخره از واقعیت ها خسته میشه و اونجاست که قصه ها میان و بشریت رو نجات میدن.فکر میکنم رسالت نویسنده همین باشه:نجات بشریت