خاطرات زندگی یک نویسنده

ببین عجب بارونی داره میباره!
چمدانم را با یک دست میکشیدم و در دست دیگرم بلیطم را محکم گرفته بودم.ایستگاه به خاطر باران شدید از همیشه شلوغ تر بود.آدمها انگار از همیشه مهربانتر بودند،یا در آغوش هم بودند یا با هم حرف میزدند.هر کسی حداقل یک نفر را داشت.نفسم بند آمده بود دستم از خستگی بی حس شده بود.روی سکوی ششم ایستادم.باران امان نمیداد.کلاه کاپشنم را کشیده بودم روی صورتم،راحت تر بودم اگر کسی مرا نمیشناخت...اگر کسی را نمیدیدم.صدای قطار از دور به گوش میرسید.مسافرها به تکاپو افتادند.چمدانم را محکم دست گرفتم.نفسم را با آه بیرون دادم.
زیر باران با چتر نه...با تو رفتن را دوست میدارم...
چشمهایم را روی هم فشار دادم.خدایا صدایش هنوز در مغزم تکرار میشد.
حس میکنم گونه هایم کمی داغ شده انگار تب دارم.خواستم دستم را روی گونه ام بکشم که کاغذ بلیط از دستم افتاد.یک جفت کتانی مشکی روبه‌رویم ایستاد،لبه ی کلاه را بالا دادم و از دیدنش در جا میخکوب شدم.لبخندی مهربان به رویم پاشید و خم شد و بلیطم را به دستم داد:مگه میشه تنها روونه‌ات کنم؟
لبهایم آرام تکان خورد:فکر کردم دیگه نمیای...
آنقدر آرام گفتم که خودم هم نشنیدم.لبخندش عمیق شد،چشمهایش را هاله‌ی غم پوشاند.جلوتر آمد،چشمهایم را بستم نکند باز دلم بلرزد‌.دو طرف کلاهم را به هم نزدیک کرد.هرم نفسهایش پوست گونه ام را داغتر میکرد.کمی صورتش را نزدیک آورد و گفت:مرا دردی ست دور از تو که نزد توست درمانش...
چند لحظه نفسم را حبس کرده بودم مبادا باز تمام آن لحظه ها تکرار شود.آرام توی صورتم خندید و گفت:چرا نفستو حبس کردی؟چشماتو باز کن ببین چه بارونی داره میاد؟
چشمهایم را باز کردم،قطار با سرعت از روبه‌رویم عبور کرد و صدایش در گوشم‌ پیچید.کلاهم را پایین کشیدم کسی اشکم را نبیند،مرا نشناسد.دسته چمدان را کشیدم...باید دور میشدم...

انقدر از تعطیل شدن بیان گفتم فکر کنم منو ریپورتی بلاکی چیزی کرده

با مرورگر کروم نمیتونم بیام

نتمم خییییلی ضعیفه

الان قاچاقی اومدم پست گذاشتم براتون

احتمالا خیلی نتونم سر بزنم تا مشکلم رو برم برطرف کنم

گفتم که یه وقت نگید این رفت و فلان

کامنتام بازه که بتونم حداقل بیام ببینم وبلاگ رو

راه حل بدید پلیززززز :(((

فکر میکنی به آرزوهات رسیدی؟
نگاهم را از خیابان و باران تند گرفتم و نگاهش کردم،با چشمهای کنجکاو مرا میپایید،قبل از اینکه از سوالش پشیمان شود سکوتم را شکستم:من آروزیی ندارم...
نفسش را آهسته بیرون داد:مگه میشه؟کمی مکث کرد:شاید به همه آرزوهات رسیدی برای همینم آرزویی نداری.
نگاهم را از سنگفرش خیس خیابان نگرفتم:نه،مطلقا نه!
دستهایش دور فنجان قهوه سفت شد نتوانست جلوی کنجکاویش را بگیرد:پس چی؟
تمام حرکاتم را زیر نظر داشت،با انگشت خطوط فرضی روی میز کشیدم:نظریه ی تکرار حال رو شنیدی؟میگه نه آینده وجود داره نه گذشته،صرفا تکرار همین زمانه که معنی میده و کشیده میشه این زندگی،من بیشتر از هر چیزی توی حال زندگی کردم و میکنم...
نفسم را به آهستگی فوت کردم:برای همینه شاید...
سرش را آرام تکان داد:یعنی تو زمان حال زندگی میکنی.
گفتم:آره انگیزه ام توی همون حاله.
دستش را زیر چانه زد توی چشمهایم با دقت خیره شد و گفت:کسی که بتونه در لحظه زندگی بکنه و بدون اینکه غصه گذشته و ترس آینده رو داشته باشه خوشبخته...
سرم را همانطور که به شیشه تکیه داده بودم،به سمتش چرخاندم و نگاهش کردم،لبخندی محو زدم.
لبهایش به لبخند کش آمد و شانه های ظریفش را بالا انداخت و گفت:اگه نباشه،حداقل از همون لحظه اش لذت میبره...پس بازم نسبت به خیلی از آدما خوشبخته.
چشمهایم را بستم و به صدای باران گوش سپردم،صدای قدم های شتابان عابران،همهمه آرام اطراف و صدای ریز خوردن ظرفها،همه‌شان حس لذت‌بخشی را زیر پوستم تزریق میکرد و دلم را گرم میکرد.
ببین عجب بارونی داره میباره!
لای چشمهایم را آرام باز کردم.صندلی روبه رویم خالی بود.ناگهان هوای کافه برایم سرد شد،نفسم در ریه هایم گره خورد و بیرون نیامد.اکسیژن کم آوردم.سریع قهوه را سر کشیدم و پالتویم را روی دستم انداختم.خواستم بدون چتر زیر باران بروم.ولی از تو چه پنهان،بی تو حتی خیس شدن زیر این باران را نمیخواستم....

برمیگردیم سراغ سوال اصلی،
یه نگاهی بندازیم به فضای نویسندگی تو شبکه های مجازی؛کانالای تلگرامی،پیجهای اینستاگرام،پست های توئیتر و ما بین تمام این صفحه های پرمخاطب دودستی چسبیدیم به وبلاگ‌نویسی،شاید کسی وبلاگ رو به جز انجام یه سری کار تحقیقاتی نشناسه.شاید اسم وبلاگ رو جز در مسابقه های وبلاگ‌نویسی ندیده باشن،ولی مایی که مینویسیم از هر کسی بهتر آمار و ارقام وبلاگ ها دستمونه.
فضای اینستاگرام و تلگرام جای مناسبی واسه نویسندگی نیست،تو اینستا چشم بیننده عکس رو میبینه و نوشته زیر اون کمتر دیده میشه.توییتر گرچه نسبت به دوتای قبلی مناسب تره ولی توئیت،بیشتر پستهای کوتاهه و موضوعات سیاسی و اقتصادی رو شامل میشه. ما بلاگرا به یک دلیل اینجا رو ترجیح دادیم،تنها جایی که میشه از همه چیز و از هر دری ازش نوشت.
دیروز خیلی اتفاقی سایت دمنتور رو پیدا کردم.بزرگترین سایت ایرانی هایی که عاشق کتاب های هری پاتر بودند.دقیقا تیرماه امسال مدیران سایت،اتمام فعالیت های خودشون رو اعلام کردن(به دلیل بالارفتن سن و درگیری به مشکلات مختلف و نبودن مدیرای جایگزین)و تالار گفت و گو و انجمن بزرگش رو بستن.برام ناراحت کننده بود...هر چیزی هر چقدر هم بزرگ معروف باشه بلاخره تموم میشه.کسایی که با عشق همچین سایتی رو باز کردن و الان اون شور و اشتیاق از سرشون افتاده موج بزرگی از اعتراض کاربرا رو به همراه داشت.
اینا فکرایی بود که این مدت به ذهنم خطور کرد.حالا که بیشتر از یک ساله دارم مینویسم،با چالشای جدیدی دارم مواجه میشم.دارم به این فکر میکنم نکنه منم یه روز انگیزه‌ام رو از دست بدم؟نکنه مثل وبلاگایی بشم که وقتی به تاریخ آخرین مطلبش نگاه میکنم باید با ماشین حساب سنشو حساب کنم؟
آیا وبلاگستان بیان هم روزی به این سرنوشت دچار خواهد شد؟واقعا ما هم یه روزی فراموش میشیم؟

یک سوال ساده با هزاران جواب.
همه وبلاگ نویسان برای یک بار هم که شده این سوال به ذهنشون اومده،فارغ از نوع وب،هر نویسنده ای نیاز به خونده شدن داره،بلاخره یک نفر بیاد بگه این متن خوبه یا بده؟از روزنوشتی که گذاشتم بگه نظرش راجع به رفتار امروزم چیه؟این پست آموزشی کاربرد داشت یا نه؟و این نظر شخصی منه،که هر انسانی تمایل به دیده شدن و توجه داره.
من سال هاست که وبلاگ نویسم،اون زمانی که شروع کردم،دنیای وبلاگ نویسی یک صفحه رنگی بود،قالب های رنگی،ایموجی های مختلف،ابزارهای کاربردی و تزئینی و هزاران شکلک خوش‌آمد گویی.اون موقعا کمتر مینوشتم،بیشتر کار کپی پیست داشتم،مطالب جالب رو میزاشتم وبلاگم گاهی هم روزنویسی میکردم.
هر روز دنبال ابزارک های جدید و قالب های شکیل و رنگی تر بودم.البته درست یادم نیست ولی گمون میکنم بلاگفا و میهن بلاگ و پرشین بلاگ و...امکانی به عنوان دنبال کننده و دنبال شونده نداشتند.اما بعد که بزرگتر شدم فضای وبلاگ عوض شد.
سال آخر دبیرستان بعد از کنکور،اولین و رسمی ترین وبلاگم رو شروع کردم،داستان های کوتاه میزاشتم و یه داستان دنباله دار!(نمیدونم اسمش چی میشه دقیقا) رو شروع به نوشتن کردم و هرازگاهی پارتی از داستان رو منتشر میکردم،سر دعوا با یکی دو نفر از وبلاگ نویسا درش رو تخته کردم و قسم خوردم دیگه پامو اینجا نزارم.اما دوباره برگشتم،چون کسی نبود که بتونم متنها و داستانام رو بدم تا بخونه.کسی که یه نظر واقعی بهم بده.نه اینکه با کلماتی مثل چه چیزا!!شکست عشقی خوردی؟؟عجب!و ازین دست کلمات از حاصل زحماتم تعریف کنه.
نتیجه این همه حرافیم این بود که من نیاز دارم کسی نوشته هام رو بخونه،کسی که به دور از تمسخر،سر در بیاره از حرفام،یا اگه هیچکدوم ازین کارا ازش ساخته نباشه،یه نشونه ای از خودش بزاره که یعنی بوده.
شاید دلیل اصلیم همین نویسندگی بود،اینجا راحت میتونم هر زمان که یه چیزی به ذهنم رسید بنویسم،کاری که قلم و کاغذ گاهی از انجامش ناتوان میشه.
میرسیم به این سوال دوباره؛چرا وبلاگ؟همه این کارها رو میشه تو دفتر انجام داد،خاطره نوشت و...همه اینا درست،اما کسی نمیتونه منکر این بشه که حوصله گاهی از تو درز دیوار هم درمیره!
بعد از این همه حرف میرسیم به علت دوم،به نظر من علت اصلی وبلاگ‌نویسی خیلی از ماست.ما وبلاگ نویسها موجوداتی تنهاییم،دور و برمان پر شده از آدمهایی که یک کلمه از دری وری هایمان رو نمیفهمند.من،خودم اگه یک کلمه ازین حرفایی که میزنم رو به بقیه بگم،اول بروبر نگاهم میکنن بعدشم میزنن زیر خنده،تهشم یک اسکول شدی و...بهتره نگم.اینجا برای من و بقیه وبلاگ نویسایی که همین حرف رو میزنن یک پرانتز بزرگ باز میکنم(ما تنهاییم،بلد نیستیم تو جمع حرف بزنیم و جامعه گریزیم،ما با هم سن و سالهامون نمیجوشیم اما نباید یادمون بره ما اینجا زندگی نمیکنیم!دنیای ما اون بیرونه بین همون آدمایی که از بعضیاشون حتی تا حد مرگ متنفریم،دل نبندید به این صفحه رنگی،گرچه من خودم دلبسته اینجام،گاهی ازین پیله تنهایی برید بیرون و ببینید واقعا دنیا به اون ترسناکی که تصور میکنید هست یا نه؟)
بزار بمونه این حرفا بین خودمون رفیق،برو یکم فکر کن و برگرد،تا منم بقیه رو بگم برات.