خاطرات زندگی یک نویسنده

«آفرینش یک دنیای کار کوچکی نیست مگر برای استعدادهای خدادادی.در حقیقت رمان نویس باید کارش را از اینجا آغاز کند که برای خودش دنیایی کوچک یا بزرگ بسازد که بتواند آن را حقیقتا باور کند.این دنیا نمیتواند ساخته شود مگر در تصور خود او.مقدر است که این دنیا،فردی و تا حدودی رازآمیز و در عین حال شبیه چیزی باشد که گویی برای تجربه ها،اندیشه ها و احساسات خوانندگان آشناست.

در دل ادبیات داستانی،حتی در بازاری ترین نمونه ها،گونه ای حقیقت میتوان یافت،حتی اگر شده آن حقیقت یک جور شور و شوق نمایشی کودکانه به بازی زندگی باشد،مانند آنچه در رمان های دومای پدر وجود دارد.جست و جوی خوشبختی از راه های مجاز و غیر مجاز،از راه تسلیم یا طغیان،دست به دامن اخرین نظریه های علمی شدن یا دست کاری هوشمندانه ی قواعد:بله،جست و جوی خوشبختی تنها مضمونی است که میتواند به حق به دست رمان نویس بسط پیدا کند.رمان نویسی که در بحبوحه ی خطرهای قلمرو عالم خاک،گزارشگر ماجراهای نوع بشر است.

برای یک گزارش قابل اعتماد،قلمرو عالم خاک یعنی بستری که شخصیت های نویسنده بر آن می ایستند،سکندری میخورند یا میمیرند،باید وارد طرح رمان نویس شود.گنجاندن همه اینها در یک طرح موزون به خودی خود شاهکار است و حتی تلاش آگاهانه و عامدانه برای آن هم_نه پافشاری احمقانه قلبی ناآگاهانه_آرزویی ستودنی است.زیرا ستودنی است.زیرا در جایی که احمق ها برای شتاب کردن بی قرارند،رمان نویس برای آرام گام برداشتن،نیازمند شجاعت است.»

پ.ن1:از جوزف کنراد

پ.ن2:هر کاری که در بلندمدت قراره انجام بشه نیازمند شجاعت و صبوری زیاده.

پ.ن3:میرم برای یه استراحت طولانی مدت و سر و سامون دادن به افکار و کارها.متاسفانه تا موقعی که برگردم کامنتها بدون جواب میمونه.ممنون از صبوریتون پیشاپیش

امضاء:میس رایتر

دیگر ناتوانم از دوست داشتن. به خاطرات و خطورات ذهن لکنت‌دارم که رجوع می‌کنم، تو آخرین بودی. بعد از تو دیگر نشد که امید ببندم، که رویا بسازم، که برای چیزی بجنگم. می‌گویم ناتوان شده‌ام از دوست داشتن و این یک مبالغه شاعرانه نیست. واقعا ناتوانم از یک دوست داشتن معمولی، از عشق ورزیدن، از قربان‌صدقه رفتن، از دلبری کردن. بعد از تو حتی شاعرانه‌هایم نیز خشکید. برخلاف شاعرانگی دیگران که در هجران بیشتر گُر می‌گیرد و بلندتر زبانه می‌کشد. که در پس این یکی ابدیت هجران است و در دیگری انتظار وصال. بعد از تو حتی نوشته‌هایم نیز چون خودم شکسته شدند؛ انگار دیگر دلیلی برای ناشکسته بودن نداشتند. کدام آینهٔ شکسته است که تصویرش نشکسته بماند؟ واژه‌ها هم اگر برآمده از دل باشند ناگزیرند از شکستگی. اما با تمام این‌ها وقتی تو در یادی، کلماتم دوباره ناشکسته می‌شوند، دوباره شکسته‌بندیده می‌شوند، دوباره فیل‌شان یاد هندوستان می‌کند و دوباره شاعرانه می‌شوند.

وقتی از این‌جای زمان به تو و نگاه خودم به تو می‌نگرم کل ماجرا برایم به طنزی سیاه بدل می‌شود. واقعا من عاشق چه چیزت شدم؟ اینکه نقاش بودی؟ اینکه مغرور بودی؟ اینکه مثل باقی همجنس‌هایت خجالتی نبودی؟ اینکه اعتماد به نفس بالایی داشتی؟ اینکه در کارهای جمعی اولین کسی بودی که آستینت را بالا می‌زدی؟ انگار من بیش از آنکه به دنبال تو باشم، به دنبال گمشده‌های خودم بودم: به دنبال هنرِ ادامه ‌نداده‌ام، به دنبال غرور نداشته‌ام، به دنبال اعتماد به نفسم... پس وقتی تو مرا پس زدی، انگار تمام چیزهایی که می‌خواستم بشوم، مرا پس زدند؛ تمام چیزهایی که دلیل جنگیدنم بودند، مرا رها کردند؛ تمام امیدهایم ناامیدم کردند.

اکنون که اینجا نشسته‌ام و به تو فکر می‌کنم دیگر بغضی در گلویم نیست، دیگر حسرتی در سینه‌ام نیست، دیگر کاشی بر زبانم نیست. حالا دیگر تو برای من معنای حقیقی زندگی هستی: معنای بزرگ شدن، معنای نرسیدن، معنای پذیرش و کنار آمدن. انگار سهم من از تو در این بُعد زمانی-مکانی همین بوده و همین هم کم تحفه‌ای نیست. حالا دیگر خودم را بی‌بهره از تو نمی‌دانم. من سهمم را از تو گرفتم. اما راستی، تو هم سهمت را از من گرفتی؟

+پست قشنگی که امروز در وبلاگ غمی خوندم.نویسنده وبلاگ رو نمیشناسم ولی چند تا پست ازش خوندم که خیلی به دلم نشست.به نظرم نویسنده های خوب که درست و حسابی بنویسن و کارشون کپی نباشه خیلی کم هستن.و نویسنده این وبلاگ خیلی قشنگ ساده و کامل احساسات واقعی خودش رو بیان کرده.منم خیلی خوب باهاش ارتباط برقرار کردم و با اینکه اغلب متن های طولانی رو نمیخونم ولی تا آخر این متن رو خوندم.حس کردم حرفای منن که یک نفر خیلی دقیق به شکل نوشتاری درش آورده.