. . .

انصاف نبود بدون یادآوری این تاریخ برای مدتی از بیان دور بشم.

امروز 3مرداد تولد دنیل ردکلیف بازیگر سری هری پاتر...31 سالگیش مبارک!

برای طرفداراش و برای کل پاترهدا تا ابد همون دانش آموز مدرسه هاگوارتز باقی میمونه.حتی اگه 31 سالش شده باشه.

وقتی اولین قسمت از کتاب هری پاتر چاپ شد،من به دنیا نیومده بودم،وقتی آخرین قسمت از سری فیلم هاش اکران شد من 11 سالم بود.طبیعتا باید سال اولی مدرسه هاگوارتز میشدم.ولی خب...جغدی که واسه من قرار بود نامه رو بیاره به خاطر مسافت زیاد بین راه تلف شد.پس من در عالم بی خبری از همه این داستانا تو همون سن اولین کتابش رو،که دوستم از کتابخونه امانت گرفته بود،خوندم.بدون اینکه از نویسنده یا میزان شهرت کتابش خبر داشته باشم.

فکر کنم سر این موضوع اولین بار با ویدا حرف زدم.این شد که با هم صمیمی شدیم و پاترهد شدیم.(و بعد سایر پله های ترقی رو همزمان با هم طی کشیدیم خخخ)

مثلا یهو یادت بیاد و با خودت بگی:اوه!منم یک ماه دیگه 21 سالم میشه و یکسال جوونتر میشم.در صورتی که بازیگر مورد علاقه ام از جوونی وارد بزرگسالی شده و این یکم سیم پیچی های مغز رو مختل میکنه.تهش ممکنه یه «چه زود گذشت» یا همچین چیزی بگم و برگردم سراغ کارم ولی خب من یادم نمیره.من تو همون نوجوونی با جدیت رمانتیک گونه ای اهمیت خلق اثر رو درک کردم و نوشتن رو شروع کردم و تا همین الان هم حفظ کردم.

خلق یک دنیای جدید کار آسونی نیست،ولی دلم میخواد بتونم یه دنیای شگفت انگیز دیگه،بین صدها دنیایی که تا الان خلق شده،برای نوجوونا و جوونا بسازم.همش با خودم میگم:دنیا به اندازه کافی پر از منطق و فلسفه و هزاران هزار قانون دیگه هست.نمیشه یه جایی باشه که موقع خستگی بهش پناه ببریم؟جایی که روزمرگی و تنش های یک زندگی معمولی توش نباشه؟جایی که همش از واقعیت حرف نزده باشن؟

بی هوا یاد این جمله افتادم «اگر هنر نبود حقیقت همه ما را میکشت» فکر کنم از نیچه.منظورم اینه دقیقا.یک جایی توی زندگی آدم بالاخره از واقعیت ها خسته میشه و اونجاست که قصه ها میان و بشریت رو نجات میدن.فکر میکنم رسالت نویسنده همین باشه:نجات بشریت

«آفرینش یک دنیای کار کوچکی نیست مگر برای استعدادهای خدادادی.در حقیقت رمان نویس باید کارش را از اینجا آغاز کند که برای خودش دنیایی کوچک یا بزرگ بسازد که بتواند آن را حقیقتا باور کند.این دنیا نمیتواند ساخته شود مگر در تصور خود او.مقدر است که این دنیا،فردی و تا حدودی رازآمیز و در عین حال شبیه چیزی باشد که گویی برای تجربه ها،اندیشه ها و احساسات خوانندگان آشناست.

در دل ادبیات داستانی،حتی در بازاری ترین نمونه ها،گونه ای حقیقت میتوان یافت،حتی اگر شده آن حقیقت یک جور شور و شوق نمایشی کودکانه به بازی زندگی باشد،مانند آنچه در رمان های دومای پدر وجود دارد.جست و جوی خوشبختی از راه های مجاز و غیر مجاز،از راه تسلیم یا طغیان،دست به دامن اخرین نظریه های علمی شدن یا دست کاری هوشمندانه ی قواعد:بله،جست و جوی خوشبختی تنها مضمونی است که میتواند به حق به دست رمان نویس بسط پیدا کند.رمان نویسی که در بحبوحه ی خطرهای قلمرو عالم خاک،گزارشگر ماجراهای نوع بشر است.

برای یک گزارش قابل اعتماد،قلمرو عالم خاک یعنی بستری که شخصیت های نویسنده بر آن می ایستند،سکندری میخورند یا میمیرند،باید وارد طرح رمان نویس شود.گنجاندن همه اینها در یک طرح موزون به خودی خود شاهکار است و حتی تلاش آگاهانه و عامدانه برای آن هم_نه پافشاری احمقانه قلبی ناآگاهانه_آرزویی ستودنی است.زیرا ستودنی است.زیرا در جایی که احمق ها برای شتاب کردن بی قرارند،رمان نویس برای آرام گام برداشتن،نیازمند شجاعت است.»

پ.ن1:از جوزف کنراد

پ.ن2:هر کاری که در بلندمدت قراره انجام بشه نیازمند شجاعت و صبوری زیاده.

پ.ن3:میرم برای یه استراحت طولانی مدت و سر و سامون دادن به افکار و کارها.متاسفانه تا موقعی که برگردم کامنتها بدون جواب میمونه.ممنون از صبوریتون پیشاپیش

امضاء:میس رایتر

برای خوندن قسمت جدید داستان برید به ادامه مطلب...

سلام به همه!

میخواستم نظرتون رو درباره یه موضوعی بدونم.

الان کسب و کارهای اینترنتی و تولید محتوا با سرعت خیلی زیادی داره پیشرفت میکنه.با وضعیتی که الان داریم و تقریبا نمیشه کلاس آموزشی حضوری رفت،خیلی‌ها ترجیح میدن از کلاس‌های آنلاین استفاده کنن.

شما برای راه‌اندازی یک سایت،کدوم یکی از محتوای زیر رو انتخاب میکنید؟

۱.آموزش زبان

۲.آموزش نویسندگی در حوزه‌ی داستان‌نویسی

۳.آموزش نویسندگی در حوزه‌ی مقاله‌نویسی

۴.سرگرمی و متفرقه(مثل داستان‌های کوتاه،کتاب الکترونیکی و...)

...

پ.ن:خط خودم

پ.ن2:حالتون چطوره؟!

فقط این صفحه رو باز کردم تا یک چیزی همینطوری بنویسم.خیلی وقته این دست نوشته ها رو کسی نخونده.خب فردا عازم شهر دانشجوییم که وسایل هایی که خوابگاه مونده بردارم و برگردم.فکر کنم ماجرای کرونا بیشتر از حدسی که برای تموم شدنش زده بودم طول میکشه(20 مرداد)و خب...از الان مجازی شدن ترم آینده رو اعلام کردن.

دارم به این فکر میکنم که خب...درسته ترم آخرم پرید و دوست داشتم زندگی دانشجویی هنوزم ادامه داشته باشه،اما خیلی هم بد نشد.میشه کارهای دیگه ای انجام داد.میشه مطالعه کرد،با خیال راحت برای آزمون استخدامی آماده بشم،برای زبان بیشتر وقت بزارم و بیفتم دنبال کارهای مدرک گرفتن.میشه وقت بیشتری رو کنار خانواده بگذرونم.ندای سرزنشگر درونیم میگه تو که همیشه از دست دوستهات مینالی الان چرا دلت براشون تنگ شده؟!باید خدمتت عرض کنم من دلم واسه خاطراتم تنگ میشه بالام جان!پس سعی نکن بهم عذاب وجدان تحمیل کنی!

یادش بخیر روز اولی که رفتم خوابگاه هیچوقت یادم نمیره.اتاق تقریبا ترکیده بود.اصلا فکر نمیکردم خوابگاه دخترونه بتونه انقدر شلخته باشه.هم اتاقیامم فقط دو نفرشون بودن که یکیشون خواب بود و اون یکی کنج تختش نشسته بود و عین ماست من رو نگاه میکرد.ازونی که خوابیده بود،خیلی بدم میومد.اصلا باهاش آبم تو یک جوب نمیرفت.خیلی هم سوسول و نازنازی بود و به هر حرف بالا چشمت ابرویی میزد زیر گریه.برعکس من که آدم منظم،وسواسی و تمیز بودم و روابط اجتماعیم صفر بود،اون یه دختر شلوغ و پر سر و صدا با روابط اجتماعی بالا بود.از قضا همکلاسیمم بود.بنابراین...هیچی دیگه با هم رفیق شدیم :))

خوابگاهی که سال اول بودم واقعا افتضاح بود.خارج از شهر،دورش کاملا بسته و غروب های لعنتی و فوق العاده غم انگیزی داشت.یعنی هر چییی من ایستگاه راه آهن رو میبینم یاد غروبایی میفتم که بعدش میرفتم تو اون اتاق 6 نفره و تاریک.سال بعدش هم همونجا بودیم.با 6 تا ترم اولی زلزله!به برکت دوست عصبی عزیزم هر چند وقت یکبار با اینا دعوا داشتیم.زندگی با 8 تا دختر نازنازی و غرغرو واقعا سخته.

سال آخر(یعنی امسال)رفتیم یه خوابگاه دیگه که داخل شهر بود.هم اتاقیامون چهارتا دوست صمیمی بودیم و دو تا ترم سه ای.بنده های خدا صدا ازشون در نمیومد و چقدددر ما اذیتشون میکردیم.آخآخآخآخآخخخخ شبای امتحان!تا یک صبح بیدار میموندیم که درس بخونیم ولی همش چایی میخوردیم و چرت و پرت میگفتیم.آخرشم میفتادیم البته به جز من(لازمه بگم من بین کلاس از شاگردای نسبتا زرنگم یا مشخص شد؟)نه بابا اونقدرام زرنگ نیستم.معدل کلم نزدیک 17 بود تا همین ترم پیش.که این ترم به خاطر کلاسای مجازی فکر کنم به 15 برسه(میپرسید چرا؟سوال خوبیه!چون درس نخوندم :دی)

حالا داشتم به این فکر میکردم که من با وجود همه سختیایی که داشتم چقدر کنارش خاطرات خوبم دارم.جنگل رفتن و دورهمیامون واقعا خیلی خوب بود.به هر حال ازین به بعد قراره وارد یه دوره جدید بشم.پیش به سوی آینده!