خاطرات زندگی یک نویسنده

خب خوبه مرام نامه جالبی نوشتید

درباره بخش داتان هاتون باید عرض کنم که چند وقتی میشه که اصلا به فضای وبلاگ نویسی و شبکه های اجتماعی سر نمیزنم 

سعی میکنم از این بعد بخونم

البته بازهم کم رنگ در بیان حضور دارم 

به نظرم مال همه یکیه با اختلافات جزئی

همه ی این ایده ها بررسی بشه و یه دونه مرام نامه ی نهایی انتخاب بشه برای بیان جالب میشه ها

با نظر سین دال موافقم

آره سین دالم حرف قشنگی میزنه ^_^

مال تو که خیلی کپی بود :/

الحمدالله که فقط یکمی کپی شده!

در مورد داستان هات منو معاف کن، من سلیقه داستان ندارم چیزی نمیفهمم:))

خخخ فقط آخرش :)

آخریش

خوبه

سلام 

فکر کردم خودت نوشتی. جالب بود. الان کپی - پیس حتی در کتب رسمی هم گاها دیده میشه. بقول خودت : یوهاهاهاهاع 

منهم از کپی بیزارم. 

موفق و سلامت باشی. 

سلام 

با نظر بالا متوجه می شوی که خوانده‌ام. سلیقه‌ی شما حتما ناجور با وب منست. منهم اصراری ندارم. در کمال آشتی ، خداحافظ. ولی اینگونه بلاگستان سوت و کور می شود. که تقریبا هم از رونق افتاده‌است.

اگر نظرت عوض شد کامنت بگذار.

خدانگهدار 

ی سوال

تو الان یه مطلب از سال98دومین مطلب وبته.میشه بگی چجوری اینجوریش کردی؟"ثابتو میدونم اون که میتونی مطلبارو باهرترتیبی خودت بخوای نشون بدیو میگم"

بنظرم داستان هایی که برات مهم هستن رو اینجا قرار نده. چون توی اینترنت واقعا قانون کپی رایت وجود نداره و فقط باعث رنجت میشه (من خودمم اینکارو میکنم). و اینکه ای کاش بیان این قابلیت دنبال کردن و اینا رو برداره! واقعا اینجا داره شبیه فضای اینستاگرام میشه و این اصلا خوش آیند نیس. با اینکه بلاگفا خیلی ساله که هیچ پیشرفتی نکرده و نصف امکانات بیان رو نداره اما بلاگر های بیشتری داره! بلاگفا شأن خودشو حفظ کرده. اگه تبلیغات کنار وبش نبود میتونست با بیان برابری کنه. اما حیف که اینروزا بلاگرا همه‌اش یا پشت کنکورن یا دارن واسه درس خوندن برای کنکور برنامه میچینن و توی وبلاگشون مینویسن! این خیلی کسل کننده‌ست. دلم واسه اون موقع ها که دَه خط واسه هم مینوشتیم و ده خط جواب میخوندیم تنگ شده. :(

من خوراکم نوشتن داستان هست البته قول نمیدم خوب در بیاد. دفعه بعدی به من هم بگید! :)