یک سوال ساده با هزاران جواب.
همه وبلاگ نویسان برای یک بار هم که شده این سوال به ذهنشون اومده،فارغ از نوع وب،هر نویسنده ای نیاز به خونده شدن داره،بلاخره یک نفر بیاد بگه این متن خوبه یا بده؟از روزنوشتی که گذاشتم بگه نظرش راجع به رفتار امروزم چیه؟این پست آموزشی کاربرد داشت یا نه؟و این نظر شخصی منه،که هر انسانی تمایل به دیده شدن و توجه داره.
من سال هاست که وبلاگ نویسم،اون زمانی که شروع کردم،دنیای وبلاگ نویسی یک صفحه رنگی بود،قالب های رنگی،ایموجی های مختلف،ابزارهای کاربردی و تزئینی و هزاران شکلک خوش‌آمد گویی.اون موقعا کمتر مینوشتم،بیشتر کار کپی پیست داشتم،مطالب جالب رو میزاشتم وبلاگم گاهی هم روزنویسی میکردم.
هر روز دنبال ابزارک های جدید و قالب های شکیل و رنگی تر بودم.البته درست یادم نیست ولی گمون میکنم بلاگفا و میهن بلاگ و پرشین بلاگ و...امکانی به عنوان دنبال کننده و دنبال شونده نداشتند.اما بعد که بزرگتر شدم فضای وبلاگ عوض شد.
سال آخر دبیرستان بعد از کنکور،اولین و رسمی ترین وبلاگم رو شروع کردم،داستان های کوتاه میزاشتم و یه داستان دنباله دار!(نمیدونم اسمش چی میشه دقیقا) رو شروع به نوشتن کردم و هرازگاهی پارتی از داستان رو منتشر میکردم،سر دعوا با یکی دو نفر از وبلاگ نویسا درش رو تخته کردم و قسم خوردم دیگه پامو اینجا نزارم.اما دوباره برگشتم،چون کسی نبود که بتونم متنها و داستانام رو بدم تا بخونه.کسی که یه نظر واقعی بهم بده.نه اینکه با کلماتی مثل چه چیزا!!شکست عشقی خوردی؟؟عجب!و ازین دست کلمات از حاصل زحماتم تعریف کنه.
نتیجه این همه حرافیم این بود که من نیاز دارم کسی نوشته هام رو بخونه،کسی که به دور از تمسخر،سر در بیاره از حرفام،یا اگه هیچکدوم ازین کارا ازش ساخته نباشه،یه نشونه ای از خودش بزاره که یعنی بوده.
شاید دلیل اصلیم همین نویسندگی بود،اینجا راحت میتونم هر زمان که یه چیزی به ذهنم رسید بنویسم،کاری که قلم و کاغذ گاهی از انجامش ناتوان میشه.
میرسیم به این سوال دوباره؛چرا وبلاگ؟همه این کارها رو میشه تو دفتر انجام داد،خاطره نوشت و...همه اینا درست،اما کسی نمیتونه منکر این بشه که حوصله گاهی از تو درز دیوار هم درمیره!
بعد از این همه حرف میرسیم به علت دوم،به نظر من علت اصلی وبلاگ‌نویسی خیلی از ماست.ما وبلاگ نویسها موجوداتی تنهاییم،دور و برمان پر شده از آدمهایی که یک کلمه از دری وری هایمان رو نمیفهمند.من،خودم اگه یک کلمه ازین حرفایی که میزنم رو به بقیه بگم،اول بروبر نگاهم میکنن بعدشم میزنن زیر خنده،تهشم یک اسکول شدی و...بهتره نگم.اینجا برای من و بقیه وبلاگ نویسایی که همین حرف رو میزنن یک پرانتز بزرگ باز میکنم(ما تنهاییم،بلد نیستیم تو جمع حرف بزنیم و جامعه گریزیم،ما با هم سن و سالهامون نمیجوشیم اما نباید یادمون بره ما اینجا زندگی نمیکنیم!دنیای ما اون بیرونه بین همون آدمایی که از بعضیاشون حتی تا حد مرگ متنفریم،دل نبندید به این صفحه رنگی،گرچه من خودم دلبسته اینجام،گاهی ازین پیله تنهایی برید بیرون و ببینید واقعا دنیا به اون ترسناکی که تصور میکنید هست یا نه؟)
بزار بمونه این حرفا بین خودمون رفیق،برو یکم فکر کن و برگرد،تا منم بقیه رو بگم برات.