برمیگردیم سراغ سوال اصلی،
یه نگاهی بندازیم به فضای نویسندگی تو شبکه های مجازی؛کانالای تلگرامی،پیجهای اینستاگرام،پست های توئیتر و ما بین تمام این صفحه های پرمخاطب دودستی چسبیدیم به وبلاگ‌نویسی،شاید کسی وبلاگ رو به جز انجام یه سری کار تحقیقاتی نشناسه.شاید اسم وبلاگ رو جز در مسابقه های وبلاگ‌نویسی ندیده باشن،ولی مایی که مینویسیم از هر کسی بهتر آمار و ارقام وبلاگ ها دستمونه.
فضای اینستاگرام و تلگرام جای مناسبی واسه نویسندگی نیست،تو اینستا چشم بیننده عکس رو میبینه و نوشته زیر اون کمتر دیده میشه.توییتر گرچه نسبت به دوتای قبلی مناسب تره ولی توئیت،بیشتر پستهای کوتاهه و موضوعات سیاسی و اقتصادی رو شامل میشه. ما بلاگرا به یک دلیل اینجا رو ترجیح دادیم،تنها جایی که میشه از همه چیز و از هر دری ازش نوشت.
دیروز خیلی اتفاقی سایت دمنتور رو پیدا کردم.بزرگترین سایت ایرانی هایی که عاشق کتاب های هری پاتر بودند.دقیقا تیرماه امسال مدیران سایت،اتمام فعالیت های خودشون رو اعلام کردن(به دلیل بالارفتن سن و درگیری به مشکلات مختلف و نبودن مدیرای جایگزین)و تالار گفت و گو و انجمن بزرگش رو بستن.برام ناراحت کننده بود...هر چیزی هر چقدر هم بزرگ معروف باشه بلاخره تموم میشه.کسایی که با عشق همچین سایتی رو باز کردن و الان اون شور و اشتیاق از سرشون افتاده موج بزرگی از اعتراض کاربرا رو به همراه داشت.
اینا فکرایی بود که این مدت به ذهنم خطور کرد.حالا که بیشتر از یک ساله دارم مینویسم،با چالشای جدیدی دارم مواجه میشم.دارم به این فکر میکنم نکنه منم یه روز انگیزه‌ام رو از دست بدم؟نکنه مثل وبلاگایی بشم که وقتی به تاریخ آخرین مطلبش نگاه میکنم باید با ماشین حساب سنشو حساب کنم؟
آیا وبلاگستان بیان هم روزی به این سرنوشت دچار خواهد شد؟واقعا ما هم یه روزی فراموش میشیم؟