واکنش سریع خوبه یا بد؟

فرض کنید دارید تو یک جاده دو طرفه رانندگی میکنید.میخواید از ماشین جلوییتون سبقت بگیرید که یک ماشین دیگه از روبه‌رو با سرعت به سمتتون میاد.با ترشح هورمون آدرنالین،واکنش عکس العمل شما شکل میگیره.مغزتون داده‌های مربوط به فاصله،سرعت،شتاب رو بررسی و تحلیل میکنه و شما دست به کار میشید.سرعتتون رو کم میکنید،به جای اول برمیگردید.یا نه،خیلی ریسک میکنید و سرعت ماشین رو بیشتر میکنید و سبقت میگیرید.همه این اتفاقات در چند ثانیه کوتاه رخ میده.یک لحظه فقط چند صدم ثانیه،خطای محاسباتی منجر به یک فاجعه میشه.و حتما بارها همچین پیش‌آمد‌هایی رو به چشم خودتون دیدید.

حالت دوم؛فرض کنید دوستتون یک حرفی زده و باعث ناراحتیتون شده.یا یک خبری بهتون رسوندن که شدیدا عصبانی شدید.همون اتفاقات شیمیایی توی بدنتون تکرار میشه.قند خون بالا میره،دمای بدن افزایش پیدا میکنه،سیستم سمپاتیک دست به کار میشه تا یه واکنشی در برابر این حرف‌ها بده.این اتفاقات هم در چند صدم ثانیه میفته.و یک حرکت اشتباه ممکنه باعث بشه وضعیتتون بدتر بشه.

شما حق دارید داد بزنید،عصبانی بشید،احساس ناراحتی و خشمتون رو بروز بدید.اما باید حواستون باشه،آسیبی به چیزی یا کسی نزنید.بارها شده بعد این تخلیه هیجان از خودتون بپرسید؛اصلا اهمیتی هم داشت؟چرا اینکار رو کردم؟اما اون لحظه انقدر بدن تحت تاثیر هورمون‌ها قرار میگیره که کنترلش سخت میشه.

خیلی از ما به واکنش سریع عادت کردیم چون این کار رو تنها راه برخورد با مشکلات و حوادث میدونیم.خیلی‌ها هنوز بعد از سال‌ها درس خوندن،بازم موقعی که نمره نهایی‌شونو میبینن و با دیگران مقایسه میکنن ناامید میشن و شروع میکنن به خودخوری.خیلی‌ها هستن که هنوز هم با کوچکترین حرفی،از کوره در میرن و یک کاه رو کوه میکنن.نه تنها به خودشون که به بقیه هم آسیب میزنن.کم نیستن این دست آدم‌ها که با هر خبر کوچیک و درشتی،طبل و بوق رو برمیدارن که آی ایهاالناس فلین شد و فلان شد.شاید درستش این باشه که ازون موقعیت یکمی فاصله بگیریم و خودمون و اون اتفاق رو از بالا نگاه کنیم بهش.شاید حتی ارزش فکر کردن هم نداشته باشه.چه برسه به واکنش نشون دادن.


با این حساب واکنش سریع خوبه یا بد؟کی مشخص میکنه چی خوبه و چه بده؟بستگی داره از چه زاویه‌ای بهش نگاه کنیم.